Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ երիտասարդ օդաչու Ալեքսեյը իր առաջին ճակատամարտից հետո հասկացավ, որ պատերազմը ոչ միայն հաղթանակներ է, այլև սարսափելի իրականություն։ Յուրաքանչյուր թռիչք նրա համար փորձություն էր դառնում՝ նա կռվում էր, գնդակահարում թշնամիներին, կորցրեց ընկերներին, բայց չկարողացավ կանգ առնել։ Նա գիտեր, որ յուրաքանչյուր թռիչք հաղթելու հնարավորություն է ոչ միայն իր, այլ բոլոր նրանց համար, ովքեր հավատում են իրեն: Չնայած վախին ու ցավին, նա շարունակում էր պայքարել, քանի որ չէր կարող իրեն թույլ տալ հանձնվել։


Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ երիտասարդ տանկիստ Իգորը տասնութ տարեկանում հայտնվեց ռազմաճակատում։ Նրա առաջին ճակատամարտը իսկական ցնցում էր՝ գերմանական տանկեր, պայթյուններ, փամփուշտներ, տանկի ներսում ջերմություն։ Բայց Իգորը արագ հասկացավ, որ իր գործողություններից է կախված ոչ միայն իր անձնակազմի կյանքը, այլև շատ մարդկանց ճակատագիրը։ Յուրաքանչյուր մարտ դառնում էր ավելի ու ավելի դաժան, ընկերները զոհվում էին, բայց Իգորը չէր կարող հանձնվել: Նա շարունակում էր պայքարել, քանի որ գիտեր, որ հաղթանակն իրենից է կախված, և դա գոյատևելու միակ միջոցն է։


Ինժեներ Ալեքսանդրն աշխատում էր ճակատում՝ վերականգնելով սարքավորումներն ու ենթակառուցվածքները։ Մշտական ​​գնդակոծությունների և ավերածությունների դեպքում նա վերանորոգում էր մեքենաներն ու հրացանները, որպեսզի զորքերը շարունակեն կռիվը: Մի օր, երբ տեխնիկան փչացել է, նա և իր գործընկերները կարողացել են կրակի տակ վերանորոգել հրացանները՝ թույլ տալով նրանց հակագրոհել։ Ալեքսանդրը գիտեր, որ իր գործը ոչ պակաս կարևոր է, քան զինվորներինը, և նա շարունակում էր աշխատել՝ չնայած վտանգի։


Դիպուկահար Իգորը գործել է թշնամու գծերի հետևում՝ թաքնվելով անտառում և սպասելով հարմար պահի։ Գործողության օրը նա սպասել է, մինչև գերմանացի սպան հայտնվի տեսադաշտում և դիպուկ կրակել՝ ապահովելով հարձակման հաջողությունը։ Նրա գործողություններն աննկատ մնացին, սակայն դրանք առանցքային դեր խաղացին գործողության մեջ։ Իգորը գիտեր, որ իր գործը համբերությունն է, ճշգրտությունն ու գաղտագողիությունը, և դա է հաղթանակ բերել։